روزی بود از روزگار ومیگشت چرخ فلک

تو بودی در دلم همچون ملک

دور بودیازمنونداشتم ازتوخبر

نداشتم قرار از شب تاسحر

بایادتدلم میگشت در سفر

اما تو نیستی درکنارم

تنهاوتنهایم

میزنم فریادومی کنم یادی زفرهاد

میزنم زجه که ناگه یادم به توافتاد

پس ساکت شوم،همچو کوروکرولال شوم

زبانم بخشکددردهانم

بایادت باید بسازم

ازتنهایی  بسوزم

بعداز خداتوراپرستم

تا آنی که هستم

درخوابم که رسم به تو، همچو یک مرغ

کنم ذوق وبمیرم از شوق         اما بشکسته بالم

گربه چشمانت نرسم

یادش وتورا به خالقت سپارم

بازهم،تنهایم،تنها

وجزخالق تو کسی با من ماتم سرا نیست